Wstęp 2

Rozdział 1. Typologie 4
1.1. Definicja pojęcia „strategia” 4
1.2. Definicja pojęcia „terroryzm” 7

Rozdział II. Reakcja 15
2.1. Stosunek do terroryzmu przed tragedią z World Trade Center 15
2.2. Reakcje po ataku terrorystycznym na tak wielką skalę 21
2.3. Stosunek społeczeństwa do tej tragedii 25
2.4. Reakcja organów odpowiedzialnych za bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne 27

Rozdział III. Praktyka 35
3.1. Dążenie do działań prewencyjno – zapobiegawczych 35
3.2. Służby wywiadowcze i kontrwywiadowcze 37
3.3. Próba przeniknięcia do środowiska potencjalnych grup terrorystycznych 39
3.4. Metoda uderzeń wyprzedzających 40
3.5. Analiza mentalności i pobudek kierujących EKSTREMISTAMI 41

Rozdział IV. Teraźniejszość 43
4.1. Współpraca na płaszczyźnie militarnej 43
4.2. ECHELON 47

Zakończenie 50
Bibliografia 51
Spis tabel i rysunków 54

Wstęp

Celem terroryzmu jest wzbudzenie strachu i zdobycie za jego pomocą dominacji oraz kontroli nad obserwatorami aktu terrorystycznego.

Uświadomienie sobie tego, jak istotnym aspektem terroryzmu jest strach, pozwala zrozumieć istotę tego zjawiska. Terroryzm jest przede wszystkim metodą osiągania celów politycznych. Droga, którą podążają ugrupowania terrorystyczne, to droga użycia lub groźby użycia przemocy.

Niezależnie zaś od tego, czy w grę w chodzi użycie, czy groźba użycia przemocy, mają one wywołać ten sam efekt – zastraszenie społeczeństwa lub grupy rządzącej na tyle, aby zdecydowała się na spełnienie stawianych jej żądań. O zagrożeniu terroryzmem należy mówić przede wszystkim w aspekcie popularyzowania tej metody osiągania celów –
w dalszej perspektywie nie tylko politycznych. Stosowanie przemocy lub groźby użycia przemocy jako środka szantażu wobec demokratycznych społeczeństw i ich władz jest właściwym niebezpieczeństwem, które grozi nam ze strony terroryzmu.

Terroryzm, którego dziś najbardziej obawiają się ludzie to terroryzm o korzeniach fundamentalistycznych. Nie jest ideologią żadnego z państw, – nawet spośród tych, które terroryzm wspierają. Nie posiada narzędzi w postaci armii, możności wywierania nacisku politycznego, ani też toczenia gry politycznej na zasadach partnerskich z żadnym z członków społeczności międzynarodowej. Posługuje się zatem takimi instrumentami, które są mu dostępne – przemocą, groźbą użycia przemocy oraz strachem.

Rosnące podziały społeczne we współczesnym świecie sprawiają, że dwoma podstawowymi zasadami, na których opiera się organizacja życia społecznego to stosunki posiadania i strach. Im jednostka więcej posiada, im więcej można jej odebrać, tym większym strachem naznaczone jest jej życie. Powstają nawet pojęcia takie, jak kultura strachu, czyli stosunek człowieka do otaczającej go rzeczywistości w kategoriach strachu, który kieruje jego wyborami i postępowaniem. Strach związany z zagrożeniem terrorystycznym kształtuje nie tylko indywidualne postępowanie jednostek, ale także polityki państw. Następuje powolne zastępowanie społeczeństw dobrobytu (opieki państwa), przez społeczeństwa ryzyka zorganizowane wokół kontroli i dystrybucji niebezpieczeństwa i politycznej zasady strachu.
Strach przez terroryzmem ma wymiar nie tylko indywidualny. Boją się nie tylko pojedynczy ludzie, ale także całe społeczeństwa, państwa i rządy. To właśnie na strachu opiera się skuteczność ataków terrorystycznych.

Terroryści najczęściej stosują broń konwencjonalną, w szczególności automatyczną broń ręczną i ładunki wybuchowe. Zestaw używanej przez nich broni stale jest modyfikowany: stosowane są plastyczne materiały wybuchowe, wykorzystywane są coraz precyzyjniejsze zapalniki czasowe czy też zdalnie odpalane elektroniczne detonatory. Wykorzystywanie przez terrorystów nowych rozwiązań technicznych umożliwia im dokładniejsze zaplanowanie i synchronizację akcji, a ponadto wymusza systematyczne doskonalenie środków i działań służb antyterrorystycznych.

Najbardziej rozpowszechnionym sposobem ataku jest używanie „bomb samochodowych”. Są one łatwe do wytworzenia i umieszczenia w zaplanowanym miejscu, maja dużą siłę rażenia i skutkują licznymi ofiarami. Natomiast ataki samobójcze stanowią nikły procent ogółu aktów terrorystycznych, jednak przynoszą największą liczbę ofiar. W ostatniej dekadzie XX wieku mniejsze znaczenie miały ataki na samoloty.

Wynikało to z jednej strony z rosnącej skuteczności działań służb antyterrorystycznych, z drugiej zaś ze zmiany taktyki terrorystów. Obecnie atak jest wyłącznie formą demonstracji siły, rzadziej natomiast służy zdobyciu zakładników stanowiących „kartą przetargową” w negocjacjach.
Po udanym ataku terrorystów na World Trade Center i Pentagon trend ten może się zmienić. Porwane samoloty posłużyły zabroń skuteczną broń i łatwą w transporcie.