Motywy przyjazdów do Ośrodka Wypoczynkowo – Szkoleniowego „Wiking” w Jantarze

Wstęp 2

Rozdział I. Metodologia pracy 5
1.1. Cel pracy i hipotezy badawcze 5
1.2. Metody i techniki badawcze 8
1.3. Struktura pracy 10

Rozdział II. Motywy wyjazdów turystycznych w świetle literatury 13
2.1. Pojęcie turystyki, jej podziały i funkcje 13
2.2. Definicja turysty i typy turystów 21
2.3. Potrzeby i motywacje turystyczne 26
2.4. Motywy wyjazdów turystycznych w świetle badań różnych autorów 37

Rozdział III. Charakterystyka i działalność Ośrodka Wypoczynkowo -Szkoleniowego „Wiking” w Jantarze 49
3.1. Miejsce Gliwickiej Agencji Turystycznej S.A. na mapie usług turystycznych w Polsce 49
3.2. Zarys historii Ośrodka Wypoczynkowo – Szkoleniowego „Wiking” w Jantarze 53
3.3. Działalność statutowa i programowa Ośrodka „Wiking” 57
3.4. Oferty programowe Ośrodka 60

Rozdział IV. Motywy przyjazdów w sezonie letnim do Ośrodka Wypoczynkowo – Szkoleniowego „Wiking” w Jantarze 73

Zakończenie i wnioski 104
Bibliografia 108
Spis tabel 110
Spis wykresów 112
Spis rysunków 113
Spis zdjęć 114
Aneks 115

Wstęp

Celem pracy jest przedstawienie motywów przyjazdów do Ośrodka Wypoczynkowo – Szkoleniowego „Wiking” w Jantarze.

Niniejsza praca została napisana w oparciu o dostępną literaturę przedmiotu oraz badania ankietowe, których problematyka dotyczyła powodów wypoczynku w Ośrodku Wypoczynkowo – Szkoleniowym „Jantar”, atrakcyjności Ośrodka, czynników decydujących o  wyborze oferty turystycznej, preferowanych form wypoczynku oraz długości wyjazdów, ulubionych form rekreacji, tego co się nie podoba w Ośrodku, co można zmienić w funkcjonowaniu Ośrodka oraz poczucia bezpieczeństwa w tymże miejscu.

Cechą charakterystyczną życia współczesnego człowieka w warunkach postę­pu technicznego jest ograniczenie aktywności ruchowej. Niedo­statek ruchu staje się zagrożeniem dla zdrowia. Wynika stąd obawa, że dla ludzi o małej aktywności ruchowej nawet niewielkie wysiłki będą stanowić trudność i wpływać będą niekorzystnie na efektywność pracy zawodowej oraz na aktywność życiową w ogóle, powodując:

  • zmęczenie, będące zjawiskiem fizjologicznym,
  • przemęczenie, a więc zmniejszenie sprawności całego ustroju,
  • wyczerpanie, będące już stanem sprzyjającym wystąpieniu chorób.

Opisane stany, zwłaszcza wyczerpanie, mogą prowadzić do masowo występu­jących tzw. „chorób cywilizacyjnych”. Z fizjologicznego punktu widzenia można wyróżnić dwie zasadnicze formy wypoczynku: bierny i czynny. Podczas wypoczynku biernego powstrzymuje­my się od jakiejkolwiek aktywności fizycznej lub umysłowej. Wypoczynek czynny natomiast polega na aktywności fizycznej lub umysłowej o różnej in­tensywności, ujętej w ramy zorganizowanych zajęć ruchowych różnego rodza­ju, w tym i turystycznych.

Ze szczególnym naciskiem należy stwierdzić: zmęczenie musi być likwidowa­ne codziennie, po godzinach pracy. Musi być likwidowane bezpośrednio po tym, jak powstało. Jest to warunek zachowania zdrowia każdego człowieka. Odkładanie wypoczynku na wolne niedziele i soboty jest fizjologicznie nieuzasadnione. Wy­stępujący w różnych środowiskach taki trend jest zapewne jedną z przyczyn coraz częstszego występowania zmęczenia przewlekłego, stanu znajdującego się już na granicy patologii.

Dwie naczelne zasady efektywnego wypoczynku – nakazujące usuwać zmęcze­nie codziennie po odbytej pracy, po wysiłku fizycznym lub umysłowym oraz pre­ferować wypoczynek aktywny – powinny stanowić podstawę do opracowania pro­gramu całorocznej aktywności rekreacyjnej. Program taki powinien uwzględniać potrzebę „rozruszania” organizmu po wypoczynku nocnym, zawierać propozycje dotyczące wypoczynku śródtygodniowego, weekendowego oraz urlopowego.

Współczesna teoria wypoczynku racjonalnego współcześnie żyjącego czło­wieka zakłada potrzebę wszechstronnej działalności rekreacyjnej. Błędem jest namawianie tylko do biegania lub tylko do uprawiania turystyki, nawet tej uspor­towionej.

Każdy człowiek powinien zapewnić sobie równowagę w układzie praca – zmę­czenie – wypoczynek. Istnieje wiele teorii tłumaczących proces zmęczenia. Uczeni jednomyślnie stwierdzają, że odpowiednio dobrane formy wypoczynku mają de­cydujący wpływ na powrót sił życiowych.

Należy zdać sobie jednak sprawę z tego, że wszystkie nawoływania do codzien­nej aktywności rekreacyjnej pozbawione są sensu. Do przyjęcia takiego modelu postępowania nie jest przygotowane ani współczesne społeczeństwo, ani też nie jest to możliwe ze względu na realia codziennego życia.

Całoroczny program wypoczynku musi uwzględniać dobór zajęć dostosowa­nych do samopoczucia wynikającego z kontrastowości zjawisk klimatycznych występujących zimą, wiosną, latem i jesienią. W życiu osobniczym obserwuje się bowiem pewną cykliczność gotowości do podejmowania wysiłków fizycznych i intelektualnych oraz okresy zmniejszonej aktywności życiowej. Cykliczności od­działywania środowiska klimatycznego na zdrowie i energię życiową należy prze­ciwstawić regenerujący system zajęć turystycznych, rekreacyjnych i ćwiczeń uodparniających przeciw bodźcom zimna lub gorącą oddziaływujących w poszcze­gólnych okresach roku. Właściwości poszczególnych pór roku powinny znaleźć odbicie nie tylko w programie całorocznej aktywności rekreacyjnej placówek słabo wyposażonych w urządzenia sportowo-rekreacyjne, ale również w placówkach dysponujących dużą ilością pomieszczeń i obiektów zamkniętych. Tylko taki program, który maksy­malnie uwzględnia zajęcia plenerowe w różnych porach roku przy jednoczesnym wykorzystaniu form pracy w pomieszczeniach zamkniętych, może nosić miano programu pełnego i wszechstronnego.

Oczywiście motywy przyjazdów do danego miejsca uzależnione są również od cyklu życia, który bywa definiowany jako ogólna suma poszczególnych etapów życia człowieka, a więc dzieciństwa, młodości i wieku dorosłego, z jego trzema fazami: wczesną, średnią i późną. Te etapy życia, typowe i na ogół podobne u każdego człowieka, są jednak indywidualnie zróżnicowane, zwłaszcza w okresie szybkich przemian społecznych. Przyczyn tego zróżnicowania jest wiele i są one zasad­niczo, zwłaszcza z punktu widzenia rozwoju ontogenetycznego i społecznego czło­wieka, rozpoznane i opisane. Dla badaczy zagadką nadal pozostaje ich kontekst psychologiczny.

Odpoczynek jest wpleciony w całokształt życia człowieka, łącząc w sobie wszelkie wątki biologiczne, psychiczne, społeczne, ekonomiczne, a także religijne. Wyznaczając w wymiarze indywidualnym i społecznym hierarchie wartości, obowiązujące rodzaje i reguły zachowań oraz ideały dążeń ludzkich, rekreacja i turystyka odgrywają znamienną rolę w ciągu całego cyklu życiowego człowieka. Rekreacja i turystyka, mimo ich zasadniczo personalnego wymiaru, zawsze mają miejsce w kontekście społecznym i są związane z przyjęciem określonego wzoru zachowania. Wybór tego wzoru jest najczęściej zdeterminowany wiekiem i to nie tylko z powodu zmieniających się fizycznych oraz psychicznych możli­wości organizmu, ale na skutek zaistnienia określonych sytuacji, w których czło­wiek w danym czasie swojego życia się znajduje. Na poszczególnych etapach cyklu życia człowiek może występować w wielu różnych rolach, z którymi wiążą się określone wpływy społeczne, poszukiwania i możliwości dotyczące czasu wolnego. W istocie rzeczy zespół tych ról może prowadzić do różnorodnych form zachowań rekreacyjno-turystycznych, podej­mowanych na danym etapie cyklu życiowego (np. niektóre zajęcia wykonuje się z rodziną, pewne z kolegami z klasy czy podwórka, inne ze współpracownikami, jeszcze inne ze wspólnikami). Odgrywając określone role (dziecka, ucznia, part­nera życiowego, pracownika, rodzica), jednostka pozostaje pod wpływem róż­nych grup (w dzieciństwie są to rodzice, w latach szkolnych nauczyciele i koledzy szkolni, później koledzy z pracy). Wiąże się to z kolei z istotną kwestią hierarchii preferencji form uczestnictwa w rekreacji i turystyce, w sensie podporządkowania preferencji jednej osoby potrzebom i preferencjom innych. Dlatego dla każdej próby ustalenia struktury preferencji w indywidualnym rekreacyjno-turystycz­nym zachowaniu się człowieka kluczowe znaczenie ma znajomość cyklu życio­wego i różnych zmieniających się ról człowieka w tym cyklu. Jest to ważne także dlatego, że ujawnia się przy tym różnice między prawdziwymi i głoszonymi po­wodami uczestnictwa w wielu przedsięwzięciach rekreacyjnych i turystycznych.

Warto także zauważyć, że życie każdego człowieka, bez względu na etap, nacechowane jest rosnącymi zagrożeniami. Jego osobnicza równowaga, która zależy od progu indywidualnej wrażliwości biologicznej i psychicznej oraz od rozmiarów zewnętrznej agresji, permanentnie jest zakłócana. Dzieje się tak z powodu nagromadzenia wielu szkodliwych czynników, takich m.in. jak hałas, przyspieszony rytm życia przy pogarszającej się jego higienie.