WSTĘP 2
ROZDZIAŁ I. TRUDNOŚCI WYCHOWAWCZE WSPÓŁCZESNEJ MŁODZIEŻY 3
1.1. Teorie młodzieży w świetle literatury 3
1.2. Młodzież niedostosowana społecznie 6
1.3. Istota trudności wychowawczych 7
1.4. Czynniki warunkujące problemy wychowawcze młodzieży 8
1.4.1. Środowisko rodzinne i rówieśnicze 8
1.4.2. Negatywna tożsamość 9
1.4.3. Przemoc i agresja 10
1.4.4. Uzależnienia 12
1.5. Ośrodek szkolno- wychowawczy jako mikrosystem wychowawczy 13
1.6. Dylematy organizacyjne i pedagogiczne resocjalizacji instytucjonalnej nieletnich 20
ROZDZIAŁ II. METODOLOGICZNE PODSTAWY BADAŃ WŁASNYCH 25
2.1. Przedmiot i cel badań 25
2.2. Problemy i hipotezy badawcze 26
2.3. Metody i techniki badań 28
2.4. Teren i organizacja badań 32
2.5. Charakterystyka próby badawczej 33
ROZDZIAŁ III. PROBLEM W FUNKCJONOWANIU TRUDNEJ MŁODZIEŻY W OŚRODKACH SZKOLNO- WYCHOWAWCZYCH W ŚWIETLE WYNIKÓW BADAŃ WŁASNYCH 36
3.1. Analiza i interpretacja wyników badań 36
3.2. Wnioski i weryfikacja hipotez 46
ZAKOŃCZENIE 51
BIBLIOGRAFIA 52
SPIS WYKRESÓW I RYSUNKÓW 54
ANEKS 55
WSTĘP
Celem pracy jest przedstawienie zagadnienia trudnej młodzieży w ośrodkach szkolno -wychowawczych.
Praca składa się z trzech rozdziałów.
W pierwszym rozdziale zaprezentowane są trudności wychowawcze współczesnej młodzieży, a więc: teorie młodzieży w świetle literatury, młodzież niedostosowana społecznie, istota trudności wychowawczych, czynniki warunkujące problemy wychowawcze młodzieży, środowisko rodzinne i rówieśnicze, negatywna tożsamość, przemoc i agresja, uzależnienia, ośrodek szkolno – wychowawczy jako mikrosystem wychowawczy oraz dylematy organizacyjne i pedagogiczne resocjalizacji instytucjonalnej nieletnich.
W drugim rozdziale opisane są metodologiczne podstawy badań własnych, a więc: przedmiot i cel badań, problemy i hipotezy badawcze, metody i techniki badań, teren i organizacja badań oraz charakterystyka próby badawczej.
W trzecim rozdziale przedstawiona jest analiza i interpretacja wyników badań wraz z wnioskami i weryfikacją hipotez dotycząca problemów w funkcjonowaniu trudnej młodzieży w ośrodkach szkolno – wychowawczych w świetle wyników badań własnych.
Przez całe tysiąclecia jednostki naruszające porządek prawny nie mogły liczyć na odruchy człowieczeństwa, współczucia, wsparcia ze strony współobywateli. Przejście od systemu karania opartego na represji i odstraszaniu do systemu opartego na resocjalizacji i terapii społecznej trwało całe stulecia. Znaczące, humanitarne reformy w polityce karnej w zachodnich ustawodawstwach miały miejsce dopiero na przestrzeni XVIII i XIX wieku. Do tego czasu przestępstwo było traktowane jako „mistyczne uosobienie złej woli sprawcy”, jako „indywidualny grzech jednostki”, za który należało wymierzyć bezwzględną karę. Dopiero w XIX wieku zrozumiano, że jednostka przestępcza może być produktem gwałtownych przemian społecznych i ustrojowych. Z jednostki złej i pozbawionej skrupułów stawała się jednostką nieprzystosowaną do zmieniających się warunków społecznych i cywilizacyjnych. W drugiej połowie XX wieku doszło do wyraźnego spotkania prawa i pedagogiki w procesie wymierzania i stosowania środków karnych. Z tego dziwnego i nie do końca przewidywalnego mariażu, a może mezaliansu, powstała idea resocjalizacji jednostek wykolejonych społecznie.