Archiwum kategorii: Praca socjalna

prace dyplomowe z kierunku praca socjalna

Formy opieki nad osobami starszymi

Wstęp 2

Rozdział I. Opieka – istota i zakres znaczeniowy pojęcia 4
1.1. Definicja, rodzaje, formy opieki nad ludźmi starszymi 4
1.2. Socjalizacja ludzi starszych 10
1.3. Opieka nad osobami starszymi w Polsce 12
1.4. Wychowanie zdrowotne osób starszych 15
1.5. Polityka zdrowotna osób starszych 19

Rozdział II. Metodologia badań 26
2.1. Przedmiot i cel badań 26
2.2. Problemy i hipotezy badawcze 30
2.3. Metody, techniki, narzędzia badawcze 35
2.4. Organizacja i przebieg badań oraz dobór próby 42

Rozdział III. Formy opieki nad osobami starszymi na przykładzie Dziennego Domu Pomocy Społecznej przy ul. Ćwiklińskiej 18 46
3.1. Charakterystyka Dziennego Domu Pomocy Społecznej przy ul. Ćwiklińskiej 46
3.2. Wyniki badań własnych 48
3.2.1. Potrzeby zdrowotne osób starszych 48
3.2.2. Zadania lekarza rodzinnego 54
3.3. Podsumowanie i wnioski 61

Zakończenie 64
Bibliografia 66
Spis tabel 69
Spis wykresów 70
Aneks 71

Wstęp

Starzenie się zarówno jednostki, jak i całego społeczeństwa to prawdziwe wyzwanie. Dla człowieka, który dożywa późnej dorosłości, czas ten jest z jednej strony darem, bo nie każdy może go doświadczać, a z drugiej stro­ny trudnym zadaniem, bo wymaga przeformułowania własnego dotych­czasowego sposobu funkcjonowania oraz przemyślenia sensu całego życia. Ci, którzy pomyślnie przechodzą ten najpóźniejszy kryzys, mogą zyskać niepowtarzalny, bo nieobecny na poprzednich etapach rozwoju, wgląd w sens życia i afirmację jego wszystkich aspektów. Starość jest również wyzwaniem dla całego społeczeństwa. Ma ono kil­ka aspektów. Po pierwsze, zmiana obrazu osób starszych – odnalezienie sen­su w obrazie późnych lat życia jest miarą humanizmu. Po drugie, konieczne jest odnalezienie obszarów aktywnego funkcjonowania dla seniorów i włą­czania ich w życie społeczności.

Celem pracy jest uzyskanie informacji o opiece nad osobami starszymi
na przykładzie Dziennego Domu Pomocy Społecznej przy ul. Ćwiklińskiej 18.

Praca składa się z trzech rozdziałów.

W pierwszym rozdziale opisana jest istota i zakres znaczeniowy pojęcia opieka, a więc: definicja, rodzaje, formy opieki nad ludźmi starszymi, socjalizacja ludzi starszych, opieka nad osobami starszymi w Polsce, wychowanie zdrowotne osób starszych, oraz polityka zdrowotna osób starszych.

W rozdziale drugim zaprezentowana jest metodologia badań, a więc: przedmiot i cel badań, problemy i hipotezy badawcze, metody, techniki, narzędzia badawcze oraz organizacja i przebieg badań oraz dobór próby.

W trzecim rozdziale przedstawione są wyniki badania ankietowego przeprowadzonego w Dziennym Domu Pomocy Społecznej przy ul. Ćwiklińskiej 18 w zakresie potrzeb zdrowotnych osób starszych oraz zadań lekarza rodzinnego. W tymże rozdziale scharakteryzowany jest również Dziennego Domu Pomocy Społecznej przy ul. Ćwiklińskiej oraz zawarte jest podsumowanie i wnioski.

Starzy ludzie są najmniej skorzy do po­dejmowania wyzwań, ponoszenia ryzyka, są mniej zaradni, wolniej adap­tują się do zmieniających się okoliczności. Jedynie ci dysponujący dostatecznie dużymi osobistymi pokładami poczu­cia inicjatywy będą cechowali się wysokim poziomem zaradności. Jed­nak nawet oni będą potrzebować sieci instytucjonalnego wsparcia, by móc kontynuować aktywny, a przy tym satysfakcjonujący ich tryb życia. Bardzo szybki postęp naukowy i techniczny, dominujący życie co­dzienne, powoduje, że starzy ludzie często przestają nadążać już nie tylko za nowościami, ale po prostu za zmianami, nie rozumieją nowych nauko­wych paradygmatów funkcjonujących na stałe w codziennym dyskursie, nie wiedzą, jak się korzysta z komputera, nie potrafią posłużyć się telefo­nem komórkowym, czują się zagubieni, często w wielu sytuacjach doświad­czają poczucia niższości. W tej sytuacji łatwiej będą mieli ci, którzy mogą odwołać się do osobistego poczucia pracowitości.

Warto uzmysłowić sobie wagę świadectwa dawanego przez starych ludzi poprzez ich obecność w przestrzeni rodzinnej czy publicz­nej, zwłaszcza gdy są oni zainteresowani młodszymi generacjami i cieszą się życiem, a jednocześnie są pogodzeni z faktem jego kresu. Z punktu widzenia sił witalnych napędzających rozwój wszystkich młodszych generacji i społe­czeństw jako całości owo świadectwo zwycięstwa życia nad śmiercią pełni funkcję niemożliwą do zrekompensowania czymkolwiek innym.

Czynnik ryzyka tkwi więc przede wszystkim w przemianach global­nych, na które pojedynczy ludzie, grupy czy nawet społeczności mają nikły wpływ. Jedyne, co możemy robić, to budować grupy wsparcia, grupy samo­pomocowe i wspólnie (we współpracy, a nie w rywalizacji) budować środo­wiska sprzyjające zaspokajaniu potrzeb wszystkich pokoleń – dzieci, rodzi­ców i dziadków, pracowników bardzo młodych, w wieku średnim i seniorów, ludzi bardziej i mniej doświadczonych. Pielęgnować więc należy przede wszystkim bliskie relacje społeczne i związki oparte na dobrym kontakcie i wzajemności.

Podstawowym warunkiem skutecznej pomocy jest właściwe rozpoznanie problemu i trafna odpowiedź na pytanie „o co chodzi?”. Każdy z nas, obser­wując ludzi w różnych sytuacjach, rozmawiając z nimi, stawiając im pyta­nia i słuchając udzielanych odpowiedzi, potrafi ocenić, czy dana osoba ra­dzi sobie czy nie radzi z zadaniem, jest czy nie jest w dobrej kondycji, umie czy nie umie znaleźć rozwiązanie problemu, na który natrafiła. Ale już nie każdy potrafi odpowiedzieć na pytanie o to, dlaczego tak jest i co spowodo­wało daną sytuację. Aby na to pytanie odpowiedzieć, trzeba nie tylko dużej wnikliwości, lecz także dużej wiedzy i życiowego doświadczenia. Ludzie w różnym wieku różnią się od siebie, ale także ludzie w tym samym wieku nie są jednakowi. Ten sam człowiek w podobnych sytuacjach zachowuje się różnie, a w sytuacjach zdawałoby się nam – postronnym obserwatorom – zupełnie odmiennych, w sposób podobny.

Istota przestępczości nieletnich i działania zapobiegające temu zjawisku

projekt pracy socjalnej

WSTĘP 2

1. ROZMIARY I STRUKTURA PRZESTĘPCZOŚCI NIELETNICH 3
1.1. Zasady odpowiedzialności nieletnich 3
1.2. Postępowanie w sprawach nieletnich 5
1.3. Przestępczość nieletnich w Polsce 13
1.4. Główne przyczyny przestępczości nieletnich 16
1.5. Statystyka przestępczości nieletnich 19

2. DZIAŁANIA PROFILAKTYCZNO-INTERWENCYJNE PODEJMOWANE NA RZECZ ZAPOBIEGANIA DEMORALIZACJI I PRZESTĘPCZOŚCI NIELETNICH 22
2.1. Ogólna charakterystyka kierunków działań oraz ich wyników 22
2.2. „Dzień Wagarowicza” 28
2.3. Zwróceniu szczególnej uwagi na działalność grup subkulturowych w kontekście ich ewentualnych wystąpień konfrontacyjnych. 30

3. DZIAŁANIA POLICJI UKIERUNKOWANE NA WAGARUJĄCĄ MŁODZIEŻ SZKOLNĄ 34

4. DZIAŁANIA PREWENCYJNE „BEZPIECZNE WAKACJE” 38

ZAKOŃCZENIE 47
BIBLIOGRAFIA 48

Wstęp

Przestępczość nieletnich to zjawisko, które nie tylko budzi zaniepokojenie społeczne, ale również stawia przed systemem sprawiedliwości szereg wyzwań. W kontekście polskiego prawa, nieletnimi są osoby, które nie ukończyły 18 roku życia. Mając na uwadze tę definicję, rzeczywistość pokazuje, że przestępczość nieletnich jest problemem wymagającym szczególnego i kompleksowego podejścia. Wieloaspektowe uwarunkowania tego zjawiska, takie jak czynniki społeczne, rodzinne, psychologiczne, czy edukacyjne, wymagają analizy i efektywnej interwencji, nie tylko w momencie, gdy doszło już do aktu przestępczego, ale również na etapie prewencji.

Niniejszy projekt ma na celu pogłębienie zrozumienia istoty przestępczości nieletnich, jej przyczyn, skali i konsekwencji, a także sformułowanie propozycji działań mających na celu jej zapobieganie. Projekt składa się z czterech części. W pierwszej z nich omówione zostaną zasady odpowiedzialności nieletnich, postępowanie w sprawach nieletnich, a także skala i struktura przestępczości nieletnich w Polsce. Druga część projektu poświęcona jest działaniom profilaktyczno-interwencyjnym, które mają na celu zapobiegać demoralizacji i przestępczości nieletnich. Trzecia część dotyczy działań policji skierowanych na młodzież wagarującą, a czwarta omawia działania prewencyjne „Bezpieczne Wakacje”.

Mamy nadzieję, że ten projekt będzie stanowił cenne źródło wiedzy dla osób zaangażowanych w prace z młodzieżą, profesjonalistów z dziedziny prawa i bezpieczeństwa, a także dla decydentów, którzy szukają skutecznych rozwiązań mających na celu zmniejszenie skali przestępczości nieletnich.

Działalność społeczno-edukacyjna Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Piasecznie

WSTĘP 2

ROZDZIAŁ I. POWIAT JAKO PODMIOT POLITYKI SPOŁECZNEJ 4
1. Struktura samorządu powiatowego 4
2. Zadania i kompetencje organów wykonawczych samorządu powiatowego 8
3. Zadania i kompetencje samorządu powiatowego 12
1. Zadania i kompetencje rady powiatu i starosty w zakresie polityki społecznej 12
2. Związki powiatów 21
4. Charakterystyka powiatu piaseczyńskiego 23

ROZDZIAŁ II. CHARAKTERYSTYKA POWIATOWEGO CENTRUM POMOCY RODZINIE W PIASECZNIE 28
1. Działalność Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie (PCPR) w Piasecznie 28
2. Karty usług PCPR w Piasecznie 37
1. Karty usług z zakresu organizowania opieki w rodzinach zastępczych 37
2. Karty usług z zakresu pomocy w integracji ze środowiskiem osobom pełnoletnim opuszczającym rodziny zastępcze 39
3. Karty usług z zakresu pomocy w integracji ze środowiskiem osobom, które otrzymały status uchodźcy 40
4. Karta usługi – sporządzanie decyzji dotyczącej umieszczania osób w domach pomocy społecznej znajdujących się na terenie Powiatu Piaseczyńskiego 42
5. Karty usług z zakresu dysponowania Państwowym Funduszem Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych 44
6. Karty usług z zakresu prowadzenia obsługi administracyjnej Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności 47
3. Priorytetowe kierunki rozwoju polityki społecznej w powiecie piaseczyńskim 48

ROZDZIAŁ III. DZIAŁANIA SPOŁECZNE POWIATOWEGO CENTRUM POMOCY RODZINIE W PIASECZNIE W ZAKRESIE POMOCY RODZINOM 50

ROZDZIAŁ IV. DZIAŁANIA PODEJMOWANE PRZEZ PCPR W PIASECZNIE W ZAKRESIE POMOCY NIEPEŁNOSPRAWNYM 64
1. Rehabilitacja zawodowa i społeczna 69
2. Kierunki działań 73
1. Działania na Rzecz Osób Niepełnosprawnych w zakresie rehabilitacji społecznej 75
2. Działania na Rzecz Rehabilitacji Zawodowej i Zatrudnienia Osób Niepełnosprawnych 76
3. Działania na Rzecz Osób Niepełnosprawnych w Zakresie Przestrzegania Praw Osób Niepełnosprawnych 78

ZAKOŃCZENIE 80
BIBLIOGRAFIA 82
SPIS TABEL 85
SPIS RYSUNKÓW 86
ANEKS 87

WSTĘP

Z dniem 1 stycznia 1999 roku samorząd powiatowy przejął na siebie część zadań realizowanych do tej pory przez administrację rządową. W myśl zasady pomocniczości do zadań powiatu przeszły zadania z zakresu administracji rządowej przekraczające możliwości samorządowej gminy. Jest to, m.in.: prowadzenie domów pomocy społecznej, placówek opiekuńczo-wychowawczych, ośrodków adopcyjno-opiekuńczych, specjalistycznych placówek interwencyjnych i pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz prowadzenie rodzin zastępczych. Pomoc dziecku i rodzinie realizowana jest w ramach nowych struktur – Powiatowych Centrów Pomocy Rodzinie. Dotychczasowe działania systemu edukacji, opieki medycznej, pomocy społecznej, pomocy niepełnosprawnym, bezrobotnym itp. skierowane były do poszczególnych osób wymagających pomocy i skoncentrowane na określonych dysfunkcjach poszczególnych osób. Podziały resortowe powodowały odrębne działania poszczególnych służb, często dublujących zadania, świadczących pomoc w ramach wąskich specjalności resortów. Brak było spojrzenia na problemy w sposób kompleksowy z wielozakresowym świadczeniem pomocy i widzeniem osoby w ramach rodziny w szerszym kontekście funkcjonowania społecznego.

Zintegrowany system wsparcia rodziny wpisany w zadania PCPR-ów w założeniach ustawowych uwzględnia mankamenty dotychczasowego stanu rzeczy uznając, że rolą służb powiatowych jest spełnianie roli koordynatora systemu pomocy dziecku i rodzinie. System ten wymaga współdziałania na szczeblu powiatu wszystkich instytucji i organizacji udzielających wsparcia, podejmowania decyzji w oparciu o opinie zespołów specjalistów niezależnie od ich resortowej przynależności. Samorząd powiatowy przejął zadania kształtowania i realizacji lokalnej polityki społecznej, w tym diagnozowanie potrzeb i opracowanie lokalnej strategii rozwiązywania problemów społecznych. W ramach tej strategii powiat powinien opracowywać, nadzorować, koordynować i realizować programy dotyczące rodziny w zakresie: edukacji, promocji i ochrony zdrowia, pomocy społecznej, polityki prorodzinnej, wspierania osób niepełnosprawnych, współpracy z organizacjami pozarządowymi. W myśl założeń ustawowych głównym podmiotem polityki społecznej na poziomie samorządu powinna być rodzina. To potrzeby rodziny powinny wyznaczać zakres treściowy programów i form działania. PCPR-y powinny prowadzić aktywną politykę społeczną ukierunkowaną na wielozakresową pomoc dziecku i rodzinie, powinny wspomagać rodziny we wszystkich ich funkcjach podejmując działania na rzecz reintegracji rodziny. Te modelowe założenia nie zawsze znajdują odzwierciedlenie w rzeczywistości społecznej.

Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie działalności społecznej Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Piasecznie.

Praca składa się z czterech rozdziałów.

W pierwszym rozdziale opisany jest powiat jako podmiot polityki społecznej.

W drugim rozdziale zaprezentowane jest Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Piasecznie.

W trzecim rozdziale przedstawione są działania społeczne Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Piasecznie.

W czwartym rozdziale przedstawione są działania podejmowane przez Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Piasecznie w zakresie pomocy osobom niepełnosprawnym.

Metodą zastosowaną w pracy jest metoda analityczno – syntetyczna w oparciu o materiały Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Piasecznie.

Dostosowanie polityki społecznej władz samorządowych do wymogów Unii Europejskiej

Wstęp 3

Rozdział I. System zabezpieczenia społecznego 6
1.1. Konstytucyjne podstawy zabezpieczenia społecznego 6
1.2. Ubezpieczenia społeczne jako materia ustawowa 9
1.3. Rodzaje świadczeń 12
1.3.1. Zakres ubezpieczenia chorobowego 12
1.3.2. Zasiłek chorobowy 14
1.3.3. Świadczenie rehabilitacyjne 15
1.3.4. Zasiłek wyrównawczy 19
1.3.5. Zasiłek macierzyński 22
1.3.6. Zasiłek opiekuńczy 24
1.4. Pomoc społeczna realizowana przez samorząd terytorialny 27
1.4.1. Zadania własne gminy 27
1.4.2. Zadania zlecone gminy 29

Rozdział II. Zabezpieczenie społeczne w Unii Europejskiej 31
2.1. Podstawy Prawne koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej 31
2.2. Problemy koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego 36
2.3. Zasady koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego 40
2.4. Zasada równego traktowania a uprawnienia do świadczeń 43
2.5. Instytucje zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej 45

Rozdział III. Polityka społeczna w Polsce – dostosowania do wymogów Unii Europejskiej. Doświadczenia Powiatu Grudziądzkiego 48
3.1. Charakterystyka Powiatu Grudziądzkiego 48
3.1.1. Sytuacja społeczno – demograficzna 48
3.1.2. Instytucje społeczne działające w Powiecie Grudziądzkim 53
3.1.3. Formy i zasięg pomocy społecznej dla mieszkańców Powiatu Grudziądzkiego 60
3.2. Ocena dostosowania polityki społecznej do wymogów Unii Europejskiej w Powiecie Grudziądzkim 62
3.3. Podsumowanie i wnioski 64

Zakończenie 66
Bibliografia 69
Spis rysunków 73
Spis tabel 74

Wstęp

Genezą polityki społecznej są niewątpliwie nierówności społeczne: każdy typ struktury społecznej stwarza określone przesłanki nierówności, tendencje ich nasilania i łagodzenia. Wprawdzie radykalni liberałowie, zwolennicy wolnego rynku, rozumianego jako naturalny porządek społeczny sprzeczny z zasadą sprawiedliwości społecznej, twierdzą, iż jest ona ideą tyleż iluzoryczną, co społecznie niebezpieczną, jednak w warunkach nie tylko polskich, ale co najmniej europejskich trudno sobie wyobrazić taką „apoteozę rynku”, której miałaby towarzyszyć detronizacja polityki ekonomicznej, socjalnej i edukacyjnej, a w konsekwencji pozostawienie na łasce losu i zepchnięcie na margines zaradnego i bogatego społeczeństwa bezrobotnych, inwalidów, wielodzietnych i tych wszystkich, którzy nie potrafili się dostosować do reguł gospodarki rynkowej.

Polityka społeczna prowadzona jest za pomocą rozmaitych rozwiązań systemowych, m.in. poprzez różne formy łagodzenia obciążeń fiskalnych dla osób o obniżonej zdolności płatniczej (niższe stawki podatkowe, wyłączenia z podstawy opodatkowania, zwolnienia i ulgi, np. ulgi prorodzinne, w tym najbardziej skuteczny w bezpośrednich podatkach progresywnych tzw. iloraz rodzinny, obejmujący wszystkie dzieci, itp.). Szczególną rolę w realizacji polityki społecznej odgrywają jednak wydatki publiczne, które rozpatrywane jako sfera tzw. konsumpcji zbiorowej stanowią obciążenie budżetów państwa i samorządu terytorialnego oraz funduszów parabudżetowych, tworząc potencjalne niebezpieczeństwo hamowania rozwoju gospodarczego m.in. przez wzrost deficytu budżetowego i długu publicznego (jeśli przekroczą one tzw. poziom dopuszczalny, wyznaczony m.in. kryteriami według traktatu z Maastricht, mają charakter inflacjogenny).

Polityka społeczna związana z pośrednim i przeważnie niemierzalnym oddziaływaniem na długofalowy rozwój gospodarczy realizowana jest nie tylko w drodze ponoszenia przez podmioty sektora publicznego określonych wydatków, lecz również np. poprzez stosowanie zwolnień i ulg podatkowych lub udzielanie długoterminowych, nisko oprocentowanych pożyczek na pokrycie kosztów kształcenia, które to instrumenty umożliwiają gospodarstwom domowym szerszy dostęp do usług edukacyjnych, zdrowotnych i kulturalnych. Jest to szczególnie ważne wówczas, gdy podaż tych usług ze strony sektora publicznego jest niedostateczna z punktu widzenia popytu oraz obiektywnych potrzeb rozwojowych społeczeństwa i w grę wchodzi uzupełnienie jej ze strony podmiotów sektora prywatnego. Zadanie polegające na przesunięciu przeważającej części usług i świadczeń społecznych do gmin, wyposażonych w atrybuty jednostki samorządu terytorialnego, stanowiło jeden z podstawowych elementów zmian w polityce społecznej, związanych z zapoczątkowaniem procesu transformacji ustrojowej. Wśród zmian, które zostały wprowadzone w polityce społecznej, należy wymienić zmianę relacji między polityką społeczną centralną i lokalną. Zwiększenie roli polityki lokalnej jest następstwem dokonującej się decentralizacji i demokratyzacji stosunków w społeczeństwie i państwie. Tworzy to większe możliwości działania dla lokalnych podmiotów polityki społecznej – publicznych i pozarządowych.

Problem polityki społecznej dotychczas podejmowali w swych opracowaniach między innymi Aleksandra Wiktorow , Gertruda Uścińska , Teresa Bińczycka-Majewska .

Główny problem badawczy pracy można sprowadzić do przedstawienia etapów i stanu dostosowania polityki społecznej władz samorządowych powiatu grudziądzkiego do wymogów Unii Europejskiej.
Problemy pomocnicze przedstawić ująć można w pytania o to:
1. Jak wygląda sytuacja społeczno – demograficzna Grudziądza?
2. Jakie instytucje społeczne działają w Powiecie Grudziądzkim?
3. Jak wyglądają formy i zasięg pomocy społecznej dla mieszkańców Powiatu Grudziądzkiego?

Praca składa się z trzech rozdziałów.

W pierwszym rozdziale opisany jest system zabezpieczenia społecznego, a więc: konstytucyjne podstawy zabezpieczenia społecznego, ubezpieczenia społeczne jako materia ustawowa, rodzaje świadczeń, zakres ubezpieczenia chorobowego, zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne, zasiłek wyrównawczy, zasiłek macierzyński, zasiłek opiekuńczy, pomoc społeczna realizowana przez samorząd terytorialny, zadania własne gminy oraz zadania zlecone gminy.

W drugim rozdziale zaprezentowane jest zabezpieczenie społeczne w Unii Europejskiej, a więc: podstawy prawne koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej, problemy koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zasady koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zasada równego traktowania a uprawnienia do świadczeń oraz instytucje zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej.

W trzecim rozdziale zaprezentowana jest polityka społeczna w Polsce – dostosowania do wymogów Unii Europejskiej. Doświadczenia Powiatu Grudziądzkiego, a więc: charakterystyka Powiatu Grudziądzkiego, sytuacja społeczno – demograficzna, instytucje społeczne działające w Powiecie Grudziądzkim, formy i zasięg pomocy społecznej dla mieszkańców Powiatu Grudziądzkiego, ocena dostosowania polityki społecznej do wymogów Unii Europejskiej w Powiecie Grudziądzkim oraz podsumowanie i wnioski.

Inicjatywy lokalne

1) Wstęp 2
2) Ramy teoretyczne koncepcji inicjatyw lokalnych 4
2.1. Aktywności lokalne (inicjatywy lokalne) 4
2.2. Rozwój lokalny (cele, czynniki, modele) 10
2.3. Społeczeństwo obywatelskie 13
3) Formy inicjatyw lokalnych 18
3.1. Czyny społeczne 18
3.2. Działalność stowarzyszeń 21
3.3. Komitety lokalne 27
4) Instytucje wspierające inicjatywy lokalne 35
4.1. Jednostki samorządu terytorialnego 35
4.2. Programy pomocowe zagraniczne w Polsce po 1990r. UE 38
4.3. Inne organizacje 47
5) Czynniki sprzyjające i ograniczające inicjatywy lokalne 52
6) Zasięg inicjatyw lokalnych w Polsce 64
7) Zakończenie 74
Bibliografia 76
Spis tabel 83

Wstęp

Jednym z trzech podstawowych celów polskiej transformacji – oprócz wprowadzenia instytucji rynku i demokracji – był rozwój społeczeństwa oby­watelskiego. Komentatorzy i socjologowie są w zasadzie zgodni, że to ostat­nie zadanie zostało spełnione w stopniu najmniej satysfakcjonującym. Struk­tury społeczeństwa obywatelskiego są w Polsce stosunkowo słabe i nie stano­wią równoważnego partnera dla sfery biznesu i polityki. Jest to jedna z pod­stawowych przyczyn słabości polskiej demokracji i licznych problemów, z ja­kimi nie radzi sobie nasze społeczeństwo. Nadmierne rozwarstwienie, bieda, patologie społeczne i instytucjonalne, początki anomii, komercjalizacja i mediatyzacja kultury, wreszcie kryzys życia politycznego – wszystkie te współ­czesne plagi niedojrzałych demokracji mają swe źródła w niedorozwoju uczestnictwa społecznego. Społeczeństwo obywatelskie, społeczeństwo aktywne, otwarte, demokra­tyczne, solidarne, wolne i odpowiedzialne zarazem, nie jest strukturą łatwą do ukształtowania, właściwie orbituje gdzieś na granicy utopii, ale jest też je­dynym rozsądnym i dającym nadzieję wyjściem z dylematów funkcjonowania współczesnych społeczeństw. Tylko taki partner jest w stanie kontrolować potężne struktury władzy politycznej i ekonomicznej oraz łagodzić skutki róż­norakich napięć wewnętrznych w społeczeństwie. Tylko on potrafi wyzwolić społeczne rezerwy i obywatelską energię, nawet w sytuacjach – wydawałoby się – beznadziejnych kryzysów społecznych i kulturowych.

Celem pracy jest zaprezentowanie zagadnienia inicjatyw lokalnych.

Na strukturę pracy składa się wstęp, ramy teoretyczne koncepcji inicjatyw lokalnych, a więc: aktywności lokalne, rozwój lokalny oraz społeczeństwo obywatelskie, formy inicjatyw lokalnych, a więc: czyny społeczne, działalność stowarzyszeń oraz komitety lokalne, instytucje wspierające inicjatywy lokalne, a więc: jednostki samorządu terytorialnego, programy pomocowe zagraniczne w Polsce po 1990 r. UE oraz inne organizacje, czynniki sprzyjające i ograniczające inicjatywy lokalne, zasięg inicjatyw lokalnych w Polsce oraz zakończenie.

Zagadnienia społeczeństwa obywatelskiego są od dawna przedmiotem zainteresowania socjologii polskiej. Stanowi on jeden z kilku podstawowych obszarów przejawiania się społe­czeństwa obywatelskiego we współczesnej Polsce, którymi – oprócz sektora pozarządowego – są: lokalne wspólnoty o mniej lub bardziej obywatelskim charakterze; rozmaite ruchy społeczne, subkultury młodzieżowe i alternatywne, mniej sformalizowane wspólnoty obywatelskie itp.; wreszcie indywidualne postawy, zachowania i więzi obywa­telskie oraz sieci zaufania społecznego.

Podstawą dla tak określonych enklaw obywatelskich, sprzyjającą ich oddziaływaniu na szersze kręgi społeczeństwa, powinny być: wspólnota moralna, czyli odniesienie do wspólnego wszystkim członkom społeczeństwa zespołu podstawowych wartości i poczucia sprawiedliwości społecznej; oraz przyjazne, demokratycz­ne państwo obywatelskie, które powinno gwarantować co najmniej sprawną demokrację proceduralną (a jeszcze lepiej partycypacyjną), i tworzyć dzięki temu ogólne warunki funkcjonowania społeczeństwa obywatelskiego, a zwłaszcza jego tzw. miękkiej tkanki kulturowej, czyli indywidualnych po­staw obywatelskich, więzi grupowych, nieformalnych sieci społecznej solidar­ności i ekspresji itp. Wymienione tu elementy polskiego społeczeństwa obywatelskiego są ze sobą w rozmaity sposób powiązane i oddziałują wzajemnie na siebie. Wiedza o organizacjach pozarządowych, o charakterze ich działań, wadach i zaletach, mówi nam wiele o innych składowych społeczeństwa obywatelskiego, ich szansach i zagrożeniach. Relacja ta jest oczywiście zwrotna: na przykład anali­za wspólnot i społeczności lokalnych czy indywidualnych postaw obywatel­skich mówi nam wiele o sektorze pozarządowym.

Ustawa z 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wo­lontariacie powstała, ponieważ konieczna była całościowa i odpowiadająca aktualnym potrzebom regulacja tej jakże ważnej dziedziny życia społeczne­go. Jej znaczenie w całym systemie prawnym, a w szczególności dla orga­nizacji pozarządowych, trudno jest opisać w kilku zdaniach. Dla pełnego zrozumienia jej wagi niezbędne jest określenie przynajmniej podstawowych funkcji, które w prawidłowo działającym organizmie państwowym wypeł­nia sektor organizacji pozarządowych.

Aktywizacja zawodowa osób niepełnosprawnych

WSTĘP 2

Rozdział I. NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ 5
1. Geneza niepełnosprawności 5
2. Osoby z niepełnosprawnością fizyczną 13
3. Osoby z niepełnosprawnością sensoryczną 15
4. Osoby z niepełnosprawnością psychiczną 16

Rozdział II. ASPEKTY AKTYWIZACJI ZAWODOWEJ NIEPEŁNOSPRAWNYCH 20
1. Aktywizacja zawodowa definicja i charakterystyka 20
2. Charakterystyka ograniczeń i zasobów w funkcjonowaniu osób niepełnosprawnych ze względu na aktywność zawodową 27
2.1. Motywacja do zatrudnienia 27
2.2. Postawy otoczenia 29
2.3. Funkcjonowanie w społeczeństwie 32

Rozdział III. SYTUACJA NIEPEŁNOSPRAWNYCH NA RYNKU PRACY 38
1. Możliwości podjęcia pracy przez osoby niepełnosprawne 38
2. Osoby niepełnosprawne a zakłady pracy chronionej 43
3. Podstawowe formy aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych oraz sposoby ich realizacji 47

Rozdział IV. ZAŁOŻENIA METODOLOGICZNE BADAŃ WŁASNYCH 51
1. Pojęcie badań naukowych w tym pedagogicznych 51
2. Przedmiot i cel podjętych badań 53
3. Metody, techniki i narzędzia badawcze 53
4. Teren badań i osoby badane 53
5. Analiza wyników badań własnych 57

PODSUMOWANIE I WNIOSKI 64
ZAKOŃCZENIE 68
BIBLIOGRAFIA 70
SPIS RYSUNKÓW 75
SPIS TABEL 76
SPIS WYKRESÓW 77
ANEKS 78

WSTĘP

Przez niepełnosprawność rozumie się wszelkie ograniczenie lub wynikający z uszkodzenia brak zdolności wykonywania czynności w sposób lub w zakresie uważanym za normalny dla człowieka.

Istotę niepełnosprawności stanowi obniżony, w stosunku do norm i standardów, poziom funkcjonowania człowieka – na skutek stanu zdrowia: wady wrodzonej, choroby, urazu lub zmian starczych na wymienionych trzech poziomach lub na niektórych z nich.

To właśnie osoby niepełnosprawne są grupą szczególnie zagrożoną bezrobociem. Utrudniony dostęp osób niepełnosprawnych do zatrudnienia wiąże się zarówno z ograniczeniami wynikającymi ze stanu zdrowia, a także z posiadanych kwalifikacji, jak i z barierami technicznymi oraz społecznymi (niechętne postawy w środowisku pracy).

Celem pracy jest zaprezentowanie zagadnienia aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych.

Praca składa się z czterech rozdziałów.

W pierwszym rozdziale opisana jest geneza niepełnosprawności oraz osoby z niepełnosprawnością fizyczną, osoby z niepełnosprawnością sensoryczną i psychiczną.

W drugim rozdziale poruszone jest zagadnienie aktywizacji zawodowej niepełnosprawnych, a więc: aktywizacja zawodowa definicja i charakterystyka, charakterystyka ograniczeń i zasobów w funkcjonowaniu osób niepełnosprawnych ze względu na aktywność zawodową, motywacja do zatrudnienia, postawy otoczenia oraz funkcjonowanie w społeczeństwie.

W trzecim rozdziale przedstawiona jest sytuacja niepełnosprawnych na rynku pracy, a więc: możliwości podjęcia pracy przez osoby niepełnosprawne, osoby niepełnosprawne zawody, placówki oraz podstawowe formy aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych oraz sposoby ich realizacji.

W czwartym rozdziale zaprezentowane są założenia metodologiczne badań własnych, a więc: pojęcie badań naukowych w tym pedagogicznych, przedmiot i cel podjętych badań, metody, techniki i narzędzia badawcze, teren badań i osoby badane oraz analiza wyników badań własnych.

Aktywizacja zawodowa to pobudzanie do działania, uaktywnianie poprzez stosowanie określonych metod umożliwiających osobom znajdującym się na rynku pracy nabywanie umiejętności wykonywania pracy lub umiejętności poszukiwania i uzyskania pracy. Może być ona adresowana do określonych grup ludności, np. niepełnosprawnych.

Jedną z płaszczyzn oddziaływania polityki społecznej w walce z bezrobociem obejmuje udzielanie pomocy w znalezieniu przez jednostkę pracy oraz wspieranie tworzenia miejsc pracy. Chociaż skuteczna walka z bezrobociem jest możliwa jedynie poprzez kompleksowe działania w sferze gospodarczej w celu ochrony istniejących miejsc pracy i tworzenia nowych, to działania te wspomaga i uzupełnia polityka rynku pracy służąca aktywizacji zawodowej bezrobotnych. Realizuje ona za-równo funkcje ekonomiczne, jak i społeczne.

Polityka rynku pracy skierowana na aktywizację zawodową oraz wspieranie tworzenia miejsc pracy, określana w literaturze przedmiotu jako aktywna polityka rynku pracy, ma na celu przede wszystkim przerwanie, choćby na pewien czas, bezczynności zawodowej bezrobotnych, poprawienie ich szans na znalezienie pracy oraz stworzenie pomostu prowadzącego do trwałego zatrudnienia. Pozwala ona równocześnie zmniejszyć niedopasowania strukturalne na rynku pracy i poprawić strukturę zatrudnienia w całej gospodarce lub w jej konkretnych gałęziach. Sprzyja to podniesieniu produkcyjności siły roboczej i zwiększeniu jej mobilności, ułatwia także pracodawcom znalezienie potrzebnych pracowników, uwalnia ich od kosztów kształcenia, przekwalifikowania zawodowego i adaptacji do pracy. W rezultacie polityka rynku pracy oddziałuje na poziom zatrudnienia i bezrobocia oraz odciąża rynek pracy od części bezrobotnych. Jednocześnie umożliwia kontrolę i selekcję bezrobotnych oraz weryfikację ich gotowości do pracy.

Warto również powiedzieć o tym, że odejście od dominującego w tradycji poglądu na upośledzenie i niepełnosprawność jako „tragedię osobistą” następowało powoli. Socjopolityczne badania nad niepełnosprawnością zawdzięczają więc swój rozwój w większym stopniu pionierskim studiom niepełnosprawnych aktywistów i narastającemu upolitycznieniu problemów osób niepełnosprawnych na całym świecie.

Nowa, inspirująca literatura z zakresu studiów nad niepełnosprawnością tworzy teraz alternatywne wobec obowiązującego jednostkowego wzorca perspektywy badawcze. Jej przedmiotem jest krytyka zarówno tradycyjnych reakcji polityki na niepełnosprawność, jak i wywodzących się z głównego nurtu sposobów zapewnienia opieki osobom niepełnosprawnym. Nowa literatura podkreśla także różnorodne formy i charakter niepełnosprawności w zależności od kontekstu społecznego, kulturowego, ekonomicznego i politycznego. Jednocześnie powstawanie prac na temat niepełnosprawności jako formy społecznej opresji wywołało nowe postulaty w działaniach politycznych.

Syndrom wypalenia zawodowego u pracowników socjalnych

Wstęp 2

Rozdział I Rola i zadania pracownika socjalnego we współczesnej rzeczywistości 4
1. Praca socjalna w ujęciu historycznym 4
2. Misje pracownika socjalnego w systemie pomocy społecznej 13
3. Pracownik socjalny i jego praca 16

Rozdział II Wypalenie zawodowe 20
1. Istota wypalenia zawodowego 20
2. Mechanizmy wypalenia zawodowego 24
3. Przyczyny i skutki wypalenia zawodowego 28
4. Stres i jego objawy 34

Rozdział III Metodologiczne podstawy badań 43
1. Przedmiot i cel badań 43
2. Problematyka badawcza 45
3. Metody, techniki i narzędzia badawcze 50
4. Organizacja badań 57

Rozdział IV Syndrom wypalenia zawodowego u pracowników socjalnych 60
1. Determinanty wypalenia zawodowego pracowników socjalnych 60
2. Przyczyny i objawy wypalenia zawodowego u pracowników socjalnych 64
3. Współczesne problemy pracy socjalnej 71
4. Problemy współczesne pracy socjalnej 76

Zakończenie 78
Bibliografia 80
Spis wykresów 82
Spis tabel 83
Spis rysunków 84
ANEKS 85

Rola Urzędu Pracy i doradcy zawodowego w przygotowaniu do pracy osób bezrobotnych

Wstęp 2

Rozdział I. Doradztwo Zawodowe jako Forma Przeciwdziałania Bezrobociu 4
1. Ogólne pojęcie bezrobocia i jego formy 4
2. Sytuacja bezrobotnych i umiejętność poruszania się na rynku pracy 7
3. Urząd pracy jako instytucja pomocy bezrobotnym. Funkcje Urzędu Pracy 10
4. Koncepcje teoretyczne poradnictwa zawodowego 17
5. Działalność doradcy zawodowego – metody i formy jego pracy 24
6. Programy przeciwdziałania bezrobociu na przykładzie Powiatowego Urzędu Pracy w Kędzierzynie – Koźlu 32

Rozdział II. Metodologiczne Podstawy Badań Własnych 39
1. Przedmiot i cel badań 39
2. Problemy i hipotezy badawcze 42
3. Metody badań, techniki, narzędzia badawcze 46
4. Charakterystyka terenu badań i badanej populacji 54
5. Organizacja i przebieg badań 61

Rozdział III. Analiza Wyników Badań Własnych 64
1. Informacje i programy oferowane przez Urząd Pracy w Kędzierzynie – Koźlu a wykorzystane przez osoby bezrobotne 64
2. Korzystanie z doradcy zawodowego przez osoby bezrobotne – formy pracy Powiatowego Urzędu Pracy w Kędzierzynie – Koźlu 66
3. Rola i zadania doradcy zawodowego w Powiatowym Urzędzie Pracy w Kędzierzynie – Koźlu 69
4. Ocena przez osoby bezrobotne – oferty i programy Urzędu Pracy i doradcy zawodowego w przeciwdziałaniu bezrobociu 74

Zakończenie i wnioski 80
Bibliografia 86
Spis wykresów i rysunków 89
Spis tabel 90
Aneks 91

Rola i zadania domu dziecka

WSTĘP 2

ROZDZIAŁ I. PLACÓWKI OPIEKUŃCZO-WYCHOWAWCZE W POLSCE 4
1.1. Pojęcie i rodzaje placówek opiekuńczo- wychowawczych 4
1.2. System opieki nad dzieckiem w Polsce 6
1.3. Rola i funkcje Domów Dziecka 16

ROZDZIAŁ II. ZASADY FUNKCJONOWANIA DOMÓW DZIECKA 25
2.1. Funkcjonowanie i zadania Domów Dziecka 25
2.2. Funkcjonowanie rodzinnych Domów Dziecka 30

ROZDZIAŁ III. FUNKCJE I ZADANIA DOMÓW DZIECKA 41
3.1. Zaspokajanie psychicznych potrzeb dzieci 41
3.2. Praca socjalna z rodzinami wychowanków Domów Dziecka 47
3.3. Wpływ pobytu w Domu Dziecka na plany życiowe wychowanków 57

ZAKOŃCZENIE 65
BIBLIOGRAFIA 67
SPIS TABEL 69
ANEKS 70

WSTĘP

Dom dziecka to historycznie ukształtowana, mająca bogate tradycje instytucja opiekuńczo-wychowawcza. Jest organizowany po to, aby zapewnić całkowitą opiekę i wychowanie sierotom oraz dzieciom, którym rodzice trwale lub okresowo nie mogą, nie potrafią lub nie chcą stworzyć właściwych warunków życia i rozwoju. Powinien zatem wypełniać wobec swych wychowanków takie funkcje, jak rodzi­ny naturalne i adopcyjne oraz podobne do sprawo­wanych obecnie przez rodziny zastępcze, domy małych dzieci, rodzinne domy dziecka i wioski dziecięce, a w stosunku do tych dzieci, których kontakt z rodziną własną nie został zerwany, także— w znacznym stopniu — ośrodki szkolno-wychowawcze.

Zadaniem domu dziecka jest stworzenie warun­ków sprzyjających prawidłowemu i wszechstronnemu rozwojowi wychowanków przez zaspokajanie na właściwym poziomie ich potrzeb biologicznych, psychicznych, poznawczych i innych. Ma on zwłaszcza zapewnić dzieciom: odpowiednie warunki mieszkaniowe, wyżywienie, zaopatrzenie w odzież i inne przedmioty osobistego użytku; warunki do prawidłowego rozwoju fizycznego i utrzymania dobrego stanu zdrowia, w tym higieniczny tryb życia i właściwą opiekę lekarską; organizacje życia sprzyjającą zachowaniu równowagi psychicznej i poczucie bezpieczeństwa; realizacje obowiązku szkolnego, uzyskanie wykształcenia zgodnie z uzdolnieniami i zainteresowaniami oraz przygotowanie do pracy zawodowej; warunki do rozwinięcia wartościowych cech osobowości, a także umiejętności: samodzielnego rozwiązywania włas­nych problemów życiowych, współżycia z ludźmi, odpowiedzialnego wykonywania obowiązków, pożytecznego wykorzystywania czasu. Powinnością domu dziecka jest też pomoc wychowankom w uzyskaniu pracy zawodowej i mieszkania oraz rozpoczęcia samodzielnego życia.

Dla wypełniania swych zadań domy dziecka mają celowo ukształtowaną strukturę organizacyjną, przyznane przez państwo środki materialne, odpowie­dnio wykwalifikowany zespół wychowawców, a także grupy innych pracowników. Charakter i zasady działania tej instytucji określa jej statut nadany przez ministra edukacji narodowej. Nadzór nad działalnością domów dziecka pełnią właściwe terenowo władze oświatowe, one też mają prawo tworzenia tych placówek i ich likwidacji.

Celem niniejszej pracy jest przedstawienie istoty Domów Dziecka, ich roli i zasad funkcjonowania.

Praca składa się z trzech rozdziałów:

Rozdział pierwszy przedstawia placówki opiekuńczo- wychowawcze w Polsce.

W rozdziale drugim ukazano zasady funkcjonowania Domów Dziecka.

Funkcje i zadania Domów Dziecka przedstawione zostały w trzecim rozdziale pracy.

Praca została napisana w oparciu o literaturę fachową, artykuły prasowe, akty prawne, informacje zawarte na stronach internetowych.

Przemoc wobec dzieci w rodzinach patologicznych

Wstęp 3

Rozdział I. Przemoc wobec dzieci w rodzinie jako zjawisko społeczne i problem badawczy. 5
1. Przemoc jako zjawisko – jej istota i tło. 5
1.1. Przemoc a agresja. 5
1.2. Przemoc a przymus. 10
2. Przemoc wobec dzieci w rodzinach patologicznych. 11
2.1. Formy przemocy rodzinnej. 11
2.2. Typy przemocy rodzinnej wobec dzieci. 15
2.3. Czynniki wywołujące przemoc wobec dzieci w rodzinie. 16
2.4. Skutki przemocy doświadczane przez dzieci. 20
3. Rodziny patologiczne. 21
3.1. Specyfika patologii życia rodzinnego. 21
3.2. Relacje dorośli – dzieci w rodzinach patologicznych. 22
3.3. Wychowanie dzieci w rodzinach patologicznych. 24

Rozdział II. Założenia metodologiczne badań własnych. 26
1. Przedmiot, cel i motywacja badań. 26
2. Problem główny i problematyka badań. 27
3. Hipotezy oraz ich zmienne i wskaźniki. 31
4. Metody badań. 35
5. Charakterystyka społeczna respondentów. 37

Rozdział III. Ogólna charakterystyka gminy Stęszew. 39
1. Zarys dziejów gminy. 39
2. Ludność gminy. 41
3. Oświata i kultura w gminie. 42
4. Gospodarka i rynek pracy w gminie. 43
5. Patologia życia rodzinnego w gminie. 44

Rozdział IV. Analiza badań własnych 54
1. Wyniki badań w zestawieniu ogólnym 54
1.1. Obraz przemocy rodzinnej wobec dzieci w świetle deklaracji i opisów własnych respondentów. 54
1.2. Przemoc wobec dzieci w rodzinach patologicznych w świetle relacji nauczycieli i pedagogów szkolnych. 59
1.3. Pomoc dzieciom doznającym przemocy w rodzinach świadczona przez organizacje społeczne. 64
2. Wyniki badań a zmienne. 71
3. Działania organizacji społecznych i wzajemna pomoc dzieci i pedagogów świetle badań. 80

Zakończenie 83
Bibliografia 85
Spis wykresów 88
Spis tabel i rysunków 89
Załącznik 90