Finansowanie ochrony środowiska w Polsce

WSTĘP

1. OCHRONA ŚRODOWISKA W ŚWIETLE PRAWA I LITERATURY
1.1. Ochrona środowiska w ujęciu literaturowym
1.2. Ochrona środowiska w świetle prawa polskiego
1.3. Ochrona środowiska w ustawodawstwie UE

2. ŹRÓDŁA I ZASADY FINANSOWANIA OCHRONY ŚRODOWISKA W POLSCE
2.1. Fundusze ekologiczne
2.2. Instytucje i programy pomocowe
2.3. Banki
2.4. Międzynarodowe instytucje finansowe i umowy dwustronne
2.5. Pomoc z Unii Europejskiej

ZAKOŃCZENIE
BIBLIOGRAFIA
SPIS TABEL I WYKRESÓW
ZAŁĄCZNIKI

Fragment tej pracy dyplomowej:

Według klasycznych definicji polityka jest to sztuka rządzenia państwem, czyli ogólna działalność władzy państwowej, skierowana na osiągnięcie lub obronę określonych celów. Wyróżnia się ogólną politykę państwa, uzależnioną od warunków historycznych, ustroju społeczno-gospodarczego i istniejącej rzeczywistości, polityki problemowe, np. politykę gospodarczą, społeczną, ekologiczną, polityki działowe, np. politykę transportową, energetyczną, rolną oraz polityki instrumentalne, np. politykę pieniężną, podatkową, inwestycyjną. Współczesne państwa mają stale do czynienia z ewolucją zjawisk i problemów. Zmienia się zatem ranga i znaczenie polityk – jednych wzrasta, innych maleje. Pojawiają się nowe polityki, a niektóre zanikają. O powstaniu nowej polityki można jednak mówić dopiero wtedy, gdy wejdzie ona w zakres działalności praktycznej państwa oraz stanie się dyscypliną naukową.

W ostatnim ćwierćwieczu XX w. wyodrębniła się polityka problemowa nazywana polityką ekologiczną lub (zamiennie) środowiskową.

Termin polityka ekologiczna po raz pierwszy został użyty w 1972 r. w Deklaracji Sztokholmskiej. W dokumencie tym zapisano, że „… władze lokalne i państwowe ponoszą odpowiedzialność za właściwą politykę ekologiczną w zasięgu ich jurysdykcji”. W Polsce termin „polityka ekologiczna” przyjął się i upowszechnił w latach osiemdziesiątych głównie dzięki środkom masowego przekazu, a w 1991 r. został użyty w oficjalnych dokumentach państwowych.[1]

[1] S. Kozłowski, Ekorozwój. Wyzwanie XXI wieku, PWN, Warszawa 2002, s. 35